मेरो उत्पत्तिको उ‍न्मेष लाई नियाल्दा त्यो त्यति रसात्मक रहेन, तर अस्तित्व लाई नकार्न सकिदैन । म कहिले काहीं निमग्न हुन्छू र उषाको दिप झैं क्षितिजमा उदयन्मुख प्रकास लाई छुन्छु, हृदयले । हरेक प्राणीले अस्तित्वमा ‘स्व’ को परम्परालाई स्वभावत: मुल्याकंन गर्दा जन्मको आवेग लाई अवमुल्यन गर्नु हुन्न । मैले केहि निमेष आँखा उघार्दा शैशवको कुनै क्षण लाई अवरोहमा देख्छू । म तल बग्छु, रसातलमा । म आफ्नै अन्वेषण मा लाग्छु, म कता छु ? 


म चिन्तन गर्छु जुन बेला म अचिन्तन हुन्छु, वास्तवमा त्यस क्षण के चिन्तन मा हुन्छु-- अनन्त बेहोसिबाट ब्युँतिए झैँ आकास तल झरेको छ । वादल बिना । तलाउको छेउमा ब्यूँझिएको छु । दृश्य मा एक मत्स्य कन्या घना कुहिरो भित्र छोपिएकी छे, मानौँ त्यसको छाँया आँखाको नानीमा उठेको हो । मन्त्रोच्चारण को लघु स्वर मस्तिष्कको भित्र भतभत पोले झैँ हुन्छ । के म त्यस जादु झैं शब्दको भित्र देख्न सक्छु । अवश्य सक्छु ! शब्दहरू त्यही कन्या झैँ नग्न छन् । भिजेका अक्षहरू । 

म कल्पना गर्छु, भोलि या पर्सि बिहान तिनिहरूबाट वाष्प झैँ शीतोष्ण कणहरू उसको छाला बाट घुम्दै घुम्दै निस्कन्छन् । बिलाउँछन् कतै ! कतै वरपरै । कन्याको नेत्रमा कुहिरो लागेको छ तैपनि उ आफ्नो हात, हत्केला या औँलाहरू मेरो अक्षरहरू भित्र छिराउँछे । म सोच्छु – त्यो कहाँ गयो, मन्त्रोच्चारण गर्ने मानव । त्यही थियो । म कन्याको स्पर्शहेतु निस्तेज हुन्छु- म उसको नाडीमा बालाहरू देख्छु—झिलमिल झिलमिल गर्दै ती पनि बादल मा शीतोष्ण थोपो झैँ माथि पुग्दै झर्दै गर्छन् । अब, म सोच्न सक्दिन । म केही लेख्न बसेको थिए । सोफामा नाङ्गै रहेछु । झ्याल खुल्ला छ । पवन ले पारदर्शी पर्दा लाई रोक्न किन सक्दैन । मेरो आँखा दलिनमा पुगेर अडिन्छ, अनि पो झस्किन्छु । आत्मा तुर्लुगं झुन्डिएको छ- आफ्नै मन । उठ्दै आत्मामा कर्के नजर पार्छु- त्यही झुण्डिको छ, आत्महत्या गरेको मानिस जस्तो । वाद-विवाद गरुँ झैँ लाग्यो तर सुन्तलाको रस पिए । आफ्नो आँत सगं कति ढाँट्न सकिन्छ र ! त्यो निशुक्र दलिनमा आत्मफँडा फिजाएर नाग झैं बसेको छ, थियो – त्यो वर्तमान कसरि हुनु । यो बिगत थियो- छ । म त्यस झुन्डिएको जिनिसलाई चिम्टाले टप्प पार्छु र झ्याल बाहिर हुत्याउँछु, ठीक त्यसै बेला कोठा देखभाल गर्ने केटी भित्र छिर्छे । ‘चिम्टाले के समाएर हिँडिरहनु भा’ को छ?’ उ सोध्दै सोफामा मा बस्छे । मेरो आँखाहरू कता पुगे । सोफामै छुटेछन् । उसलाई भन्छु – तिमि मेरो आँखामा बस्यौ। उ हत्तपत्त उठेछ । एक थान नजर त्यही थिए । चक्षुहरू- ती केटीलाई नै हेर्छन् । उ खप्परबाट बाहिर निस्किएका ति आँखाहरू देखि त्रसित हुन्छे । उ भान्सा मा गई । म उसको पैताला उतै तिर घिस्रिएको स्मरण गर्छु । मैले चिया बनाउन उमालेको पानी को भाँडा बोकी उ फर्किन्छे । आँखाहरु टुलटुल उसलाई हेर्छन् । परै बाट उम्लिएको पानी जोर आँखा मा हुत्याउँदै उ भन्छे । ‘भरे लाई के खाना बनाई दिउँ ?’ म केटीको व्यवहारले क्रुद्ध हुन्छु तर उसलाई केही फरक पर्दैन । उ भान्छा पुग्छे र खाना बनाएर फ्रिजमा हालिदिन्छे । म उसलाई देख्छु? अवश्य देख्छु । कुहिरो भित्रकी कन्या एक मानवको शरीर प्रमर्दनमा ब्यस्त थिई । मस्तिष्क पनि अजीव हुन्छ । म नित्सेको पुस्तकलाई टेबिलमा राख्छु । तलाउको चारैतिर मन्त्रोचारण झैँ गम्भीर प्रलाप सुनिन्छ । म केटीलाई प्रश्न गर्छु – के प्रश्न ? म पहिले यकिन गर्न चाहन्थे म के प्रश्न गर्न चाहन्छु उसलाई । आकर्षण प्रारब्ध हो । पहिले म उसको मन जित्न चाहन्थे । झ्याल छेउ गएर उभिन्छु र जगत् लाई नियाल्छु । उ फेरि सोफामा बस्न पुग्छे । बसि हाल्नु भन्दा पहिले तातो पानीले उसिनिएको एक जोर आँखाहरू लाई उ मैले झैँ चिम्टाले एक एक गरि उठाउँछे र भान्छाको कुँडदानिमा फ्याँकि दिन्छे । म केटीको प्रयत्नलाई खुब उत्साहित भएर हेर्दिन । किनकी मेरो आँखा त उसले भर्खर फ्याँकिन र? उ भन्छे – खोइ तपाइका मैलो लुगाहरू दिनुस्, भोलि धोएर ल्याई दिन्छु । उ मेरो कोठामा जान्छे । भान्छा को फोहोर दिनुस् म फालिदिन्छु, तपाई त निस्किनु हुन्न होला हिजो? ‘हिजो? – कस्तो हिजो आज भोलि भन न’ म मनमनै केटीलाई जवाफ फर्काउँछु । भान्छामा फोहरको बाल्टीमा म आँखा गाड्छु । खोइ त आँखाहरू ! कहाँ गए केटीले फालेकी आँखाहरू? म केटीलाई सोध्छु – खोइ मेरा आँखाहरू? खोइ केटी ? तपाइले देख्नु भएन?
म एउटा ब्लग लेख्न बसेको थिए । नित्सेको म्याडनेसको । उसको नाहिलिज्म् को । म मेरो आँखाहरू फिर्ता चाहन्छु । म मेरो आत्मा फिर्ता चाहन्छु । त्यो केटी फेरि भित्र छिर्छे । ‘मैले तपाइको लुगा धोएर ल्याई दिए ।‘ म निर्बन्ध भान्सामा अलमलिएको देखेर उ सोध्छे । ‘आज खाना तपाई आफैँ बनाउनुहुन्छ ?’ म केटीको प्रश्न ले विवर्ण हुन्छु । ‘भर्खर खाना बनाएर गएकी होईनौ?’ म केटी सँग रिसाउँछु । ‘मलाई तपाइको म्याडनेस मन पर्छ’ केटी पेच हान्दै मलाई भान्छा बाट पन्छाउँछे । म यो केटी सँग कहिले विवाद गर्न सक्दिन । यसको ह्युमरले मलाई किन हो संकिर्ण बनाउँछ । म अर्को कोठामा छिर्छु । क्यालेण्डर हेर्छु । भित्तामा जनम कुण्डली चाहिँ झुन्डिएको छ । खोइ क्यालेण्डर? खोइ अंकहरु? आज कुन दिन हो?  केटीको मजाकले मस्तिष्कको शिराहरू सुनिन्छन् । म त्यही बाट कराउँछु । ‘खोइ क्यालेण्डर?’
कुनै आवाज आउँदैन । जवाफ छैन । म भान्छामा पुग्छु । खाना खाएको जुठो भाँडाहरु टेबलमा यत्तिकै छन् । केटी त्यहाँ छैन । ठिकै भयो । केटी मेरो टाउको दुखाई बनेकी थिई । म बेडरुम मा फर्कन्छु ।